من و افکارم

می بینی؟

همه ی دعواها به خاطر ماست.

مایی که در مذهبمان، ریحانه نامیده اندمان و ریحانه یعنی گل.

مایی که در احادیث هر دختری را برابر با باز شدن یک در از درهای بهشت به روی پدر و مادرش میدانند.

مایی که قرآن با آن عظمتش برایمان روضه خوانده است. آنجایی که یاد میکند از  نسل زنده به گور شده از جنس خودمان :

بأی ذنب قتلت؟

مایی که موسس مذهبمان میفرمایند : دختر رحمت است و رحمت ثواب دارد.

می بینی دعوا برای چه کسانی راه افتاده؟

برای ما 

دعوا برای جنسی از من و تو

من و تویی که تا بیکران ها برایمان ارزش قائل شده اند.

بعضی هایمان ، گاهی قدر خود را نمیدانیم و کوتاهی میکنیم.

آنوقت است که پای غیرت می آید وسط...

دعوا میشود.

اما من هر غیرتی را نمی گویم.

غیرتی را میگویم که بوی بهشت می دهد.

خوب می دانم ، بارها و بارها به گوشمان این جمله خورده که:

خواهرم سرخی خونم را به سیاهی چادرت میسپارم، پس امانت دار خوبی باش.

اصلا از همه ی اینها که بگذریم

وجود همچون گلی چون ما

زیر نگاه هجوم آورنده ی هرزه های وحشی می شکند.

وجود همچون گلی

باید برای کسی رخ بنماید که قدر گل را می داند.

که کوچکمان نکند با نگاه هرزه

وجود همچون گلی چون تو

نیاز به نگاه های عاشقانه ی کسی دارد

که تو را دنیای خود می داند.

این نگاه عاشقانه را از خود دریغ نکن.