چند شب پیش افتاده بودم رو خط وبگردی و تا خود صبح داشتم از این وبلاگ به اون وبلاگ سر میزدم. اما صبح فهمیدم چه کار بیهوده ای انجام دادم.
تنها چیزی که از این وبگردی طولانی عایدم شد، اختلاف و غرض ورزی بود و حرفهایی که بوی کینه میداد.
دعوا سر اختلافات بود. جنگ و جدل بر سر مذهب و دولت.
یه وبلاگ شیعه رو به باد انتقاد گرفته بود و شیعه رو جنایتکار جلوه میداد
اون یکی دیگه سنی رو.
در این بین خیلی ها هم وهابی ها و سلفی ها رو با شیعه و سنی اشتباه گرفته بودند.
یکی با دلایل غیر منطقی احمدی نژاد و دولت نهم رو غیرقانونی می دانست دیگری تا توانسته بود خاتمی و دولت سابق رو محکوم کرده بود.
خواستم تو هر ویلاگ که میرم نظراتم رو بیان کنم اما دیدم این رشته سر دراز دارد و بی خیال شدم.
اما...
تا خود صبح همش این شعار توی سرم میچرخید:
اتحاد ملی، انسجام اسلامی
------------------------------------------------
پ ن 1: یا خوندن این ویلاگا هر وقت یاد جمله ی یا ایها المسلون اتحدوا اتحدوا میوفتم، تو دلم غم میشینه.
تو دل من که حالا حالاها مونده تا به یک مسلمان واقعی بودن برسم طوفانی به پا شد؛ مردم شما فکر میکنید تو دل امام زمان(عج) چه خبره؟
پ ن 2: ایران اسلامی رو به آسونی به دست نیاوردیم که بخایم به خاطر حزب بازی چند نفر از دستش بدیم. اینها اگر ایران دوست بودند و ایران اسلامی براشون ارزشی داشت نمیامدن به خاطر منافع شخصی خودشون چهره ی دیگری رو خراب کنند.
خون شهدا رو با این بچه بازیها زیر پا لگدکوب نکنیم. فردای قیامت جواب شهدا رو چی میخوایم بدیم؟
